In dit gastblog van John Carr OBE, een toonaangevende expert op het gebied van onlineveiligheid voor kinderen, leren we over enkele belangrijke punten over de kwestie van privacy en encryptie.

Privacy en codering

Historisch gezien waren er, als een zaak belangrijk of gevoelig genoeg was, over het algemeen manieren om je activiteiten zo te organiseren dat je veel vertrouwen kreeg en geen enkele ongewenste entiteit je kon afluisteren of bespioneren. Het is misschien een gedoe, maar het kan wel.

U wist dat dankzij richtmicrofoons met groot bereik, verborgen bugs of krachtige camera's het voor anderen mogelijk zou kunnen zijn om te weten met wie u op een bepaald moment was, zodat zij een letterlijk verslag konden maken van wat er werd besproken en een verslag konden maken van wat er werd besproken. gedetailleerd verslag van wat er is gebeurd. De mensen die dit doen, zouden ongezien en onzichtbaar zijn. Ze werken misschien voor uw regering, die van iemand anders, een concurrent of de echtgenoot of echtgenote van uw geliefde. Daarom moet u voorzichtig te werk gaan. Als het belangrijk of gevoelig genoeg was.

Je zou weten dat elke brief of pakket dat je per post hebt verzonden, kan worden gescand of gesnoven terwijl het door het sorteersysteem gaat, misschien zelfs wordt geopend en onderzocht of er enig teken op zit dat het mogelijk smokkelwaar bevat of dat het naar een post wordt gestuurd. gevoelig adres.

Idem voor een brief of pakketje dat je hebt ontvangen. Onder bepaalde omstandigheden had het kunnen worden geopend en onderzocht voordat het werd afgeleverd, zonder dat u hiervan op de hoogte zou worden gesteld of dat u het nooit zou kunnen vertellen. Je wist ook dat de telefoon die aan de muur in je huis was bevestigd, kon worden afgeluisterd.

Geen individuele verdenking of bewijs

Als u de laatste tijd naar een luchthaven of een ander groot transportknooppunt gaat, of als u een groot aantal gebouwen binnengaat, zonder onderscheid, zonder enige grond of bewijs om enige vorm van individuele verdenking te rechtvaardigen, kan ieders handtas, aktetas of koffer, zelfs hun lichaam, worden gescand op zoek zijn naar iets dat een bedreiging kan vormen voor de openbare veiligheid of iemands leven, bijvoorbeeld een vuurwapen of een bom. We zijn het er allemaal mee eens, omdat we het onderliggende doel van dit anderszins zeer opdringerige gedrag, dat vaak wordt uitgevoerd door overheidspersoneel of overheidscontractanten, begrijpen en accepteren.

Terwijl de analoge wereld vervaagt...

Maar er zijn dingen aan het veranderen.

In de analoge wereld van weleer werden terroristische aanslagen, misdaden, fraude en oplichting van allerlei aard nog steeds gepland en uitgevoerd. Als de slechteriken de juiste voorzorgsmaatregelen zouden nemen, zouden ze er misschien mee weg kunnen komen. Als alternatief zou door moeizaam politiewerk, waarbij mogelijk veel schoenleer betrokken is, of door dagvaardingen in civiele zaken, bewijsmateriaal veiliggesteld kunnen worden zodat de gerechtigheid haar gang kan gaan.

Er is geen manier om dit te bewijzen of te weerleggen, maar ik denk graag dat de schaal en het gemak waarmee slechteriken dingen konden doen beperkter waren, omdat er veel was om ervoor te zorgen dat de autoriteiten je na de gebeurtenis niet konden vinden. van wrijving. Veel gedoe.

Het probleem is echter dat, nu de analoge wereld vervaagt, de technologie ons naar een punt heeft gebracht waar we, op veel materieel belangrijke manieren, misschien niet in theorie maar in de praktijk, op schaal Grote delen van menselijk gedrag worden of kunnen volledig buiten de mogelijkheid van enige vorm van onderzoek door wie dan ook worden geplaatst.

Dit wordt gedaan in naam van de privacy en is een reactie op de ontdekking dat overheidsinstanties en particuliere ondernemingen hun doel hebben overschreden en onze redelijke verwachtingen ten aanzien van privacy op grove wijze hebben misbruikt door dubbelzinnigheden of lacunes in de wet uit te buiten. Tegenwoordig noemen we deze verschijnselen respectievelijk de Staat van toezicht en Surveillancekapitalisme.

Er zwaait een slinger

De moeilijkheid is echter dat er een slinger in beweging is gebracht die, als deze niet wordt gecontroleerd, de rechtsstaat zal ondermijnen en daarmee de mogelijkheid om criminelen, of individuen die ons civiel onrecht hebben aangedaan, voor het gerecht te brengen, omdat het noodzakelijke bewijs niet kan worden geleverd. verkregen, of om het te verkrijgen zal een buitensporige hoeveelheid tijd en middelen vergen. Dit zal misschien niet veel rijke mensen of zeer technisch onderlegde individuen lastig vallen, maar het kan wel een probleem zijn voor de rest van ons, aangezien de onmacht van het rechtssysteem ten koste gaat van ons.

Uitgestelde gerechtigheid is gerechtigheid ontzegd. Rechtvaardigheid die tot in de eeuwigheid wordt ontkend, is wat wij vroeger onderdrukking noemden.

Een modern probleem dat om een ​​moderne oplossing vraagt

Niemand in mijn wereld valt de privacy aan of probeert deze te verzwakken. Wat we proberen te doen is moderne manieren vinden die de privacy beschermen zonder kinderen onder de bus te gooien.

Een deel van het probleem op dit moment is dat argumenten over privacy zijn samengevoegd met totaal verschillende kwesties over encryptie in het algemeen en end-to-end-encryptie (E2EE) in het bijzonder. Niemand met wie ik werk wil de encryptie breken of het gebruik ervan verbieden, maar ik verwerp en verwerp de manier waarop specifiek de definitie van wat E2EE inhoudt, is verruimd om materiaal te omvatten dat niet is gecodeerd.

Mensen die voorstander zijn van scannen aan de clientzijde worden dus afgeschilderd als mensen die de encryptie willen verzwakken of breken. Dat is gewoon een onbeschaamde…….wat is het woord dat ik hier zoek? Wat er feitelijk gebeurt, is dat sommige mensen de doelpalen proberen te verplaatsen, waarbij ze aan niet-gecodeerd materiaal dezelfde status toekennen als aan gecodeerd materiaal. Dat is niet acceptabel.

Is het niet zo dat scannen aan de clientzijde een beschermende technologie is die in het algemeen belang kan werken, naast en met encryptie?

Particuliere entiteiten hebben beslissingen genomen...

Particuliere entiteiten hebben besloten om E2EE op grote schaal te propageren met minimale wrijving, hetzij als onderdeel van een bedrijfsstrategie (met andere woorden om geld te verdienen), of vanwege hun wereldbeeld, met andere woorden omdat ze bepaalde overtuigingen hebben over hoe de wereld werkt. of zou moeten werken. Dit is een politieke agenda. Daar is niets mis mee, maar we moeten weten dat het zo is.

Er is geen wet die iemand verbiedt E2EE te verspreiden. Maar we moeten erkennen dat, net als veel dingen die verband houden met de digitale wereld in het algemeen en het internet in het bijzonder, onze wetgevende instellingen voorbijgestreefd worden door de snelheid waarmee de technologie zich heeft ontwikkeld. Ik hoop dat we hier geen spijt van zullen krijgen, maar in dit geval vrees ik van wel.

Het is onmogelijk te geloven dat degenen die schreven wat we nu het belangrijkste onderdeel van de mensenrechtenwetgeving of onze privacywetten noemen, ooit de komst van digitale technologieën hebben voorzien in de manier waarop ze zich de afgelopen dertig jaar hebben ontwikkeld.

Geen enkel wetgevend orgaan heeft ooit een verordening aangenomen die zegt dat privacy een absoluut of superieur recht is dat boven of gescheiden staat van alle andere. Het is één van de vele rechten. Er moet een evenwicht worden gevonden. Geen enkele wetgever heeft ooit bedoeld dat privacy een barrière voor gerechtigheid zou worden.

Slechte regeringen mogen niet de gangmaker zijn…

Een van de meer absurde argumenten die je hoort over een aantal mogelijke technische oplossingen voor de uitdagingen waarmee we worden geconfronteerd, betreft de manier waarop slechte actoren deze kunnen misbruiken.

Ik kan geen enkele digitale technologie bedenken die niet door een slechte actor is of kan worden misbruikt. Het heeft simpelweg geen zin om te zeggen

Ik weet dat als we x of y zouden doen, dit zou helpen de kinderen in mijn land veiliger te houden, maar de heer Dictator in land z zou dezelfde technologie kunnen gebruiken, misschien een beetje verdraaien en er slechte dingen mee doen, dus ik weiger x of y te gebruiken om kinderen in mijn land te beschermen.

Dat maakt dat de heer Dictator verantwoordelijk is voor de veiligheid van kinderen op internet in uw land en in elk ander land. Het heeft helemaal geen zin.

Het antwoord op de zorgen over het misbruik van technologie is het aandringen op een sterk juridisch raamwerk, gekoppeld aan sterke, onafhankelijke en betrouwbare transparantiemechanismen.

In landen waar de rechtsstaat routinematig wordt gerespecteerd, zal dit werken. De Toezichtstaat werd ontmaskerd en het slechte gedrag van bedrijven werd aan het licht gebracht. We hebben onze wetten veranderd om de vergelijkingen in het voordeel van de burger te veranderen.

Kinderen kunnen geen pionnen zijn in een geopolitiek schaakspel. We kunnen de problemen in het ene rechtsgebied niet oplossen door erop aan te dringen dat kinderen in een ander rechtsgebied de prijs betalen.