Addiction
Dwangmatig gebruik ondanks negatieve gevolgen is het kenmerk van verslaving. Dat betekent dat zelfs wanneer de verslaving baanverlies, verwoeste relaties, financiële puinhoop, ons depressief en onbeheerst gevoel veroorzaakt, we nog steeds prioriteit geven aan ons verslavende gedrag of onze substantie boven al het andere in ons leven.
De klassieke korte definitie van verslaving uitgegeven door de American Society of Addiction Medicine is:
Verslaving is een primaire, chronische ziekte van hersenbeloning, motivatie, geheugen en gerelateerde schakelingen. Dysfunctie in deze circuits leidt tot karakteristieke biologische, psychologische, sociale en spirituele manifestaties. Dit wordt weerspiegeld in een individu dat pathologisch op zoek is naar beloning en / of verlichting door middelengebruik en ander gedrag.
Verslavingen worden gekenmerkt door het onvermogen om consequent te onthouden, stoornissen in gedragscontrole, verlangen, verminderde herkenning van significante problemen met iemands gedrag en interpersoonlijke relaties, en een disfunctionele emotionele reactie. Net als andere chronische ziekten, omvatten verslavingen vaak cycli van terugval en remissie. Zonder behandeling of betrokkenheid bij herstelactiviteiten zijn verslavingen progressief en kunnen ze leiden tot invaliditeit of vroegtijdig overlijden.
De American Society of Addiction Medicine produceert ook een lange definitie. Dit bespreekt gedetailleerd de verslavingen en is te vinden hier. De definitie is voor het laatst herzien in 2011.
Verslaving is het resultaat van een proces van veranderingen in het beloningssysteem van de hersenen. Het beloningssysteem in onze hersenen is geëvolueerd om ons te helpen overleven door ons beloningen of plezier te laten zoeken, pijn te vermijden, en dat alles met zo min mogelijk inspanning of energieverbruik. We houden van nieuwigheden, vooral als we plezier kunnen ervaren of pijn kunnen vermijden met minder inspanning. Voedsel, water, binding en seks zijn de basisbeloningen die we geëvolueerd hebben om te zoeken om te overleven. De focus op hen ontwikkelde zich toen deze benodigdheden schaars waren, dus we ervaren plezier als we ze vinden. Deze overlevingsgedragingen worden allemaal gedreven door de neurochemische dopamine, wat ook de neurale paden versterkt die ons helpen het gedrag te leren en te herhalen. Wanneer dopamine laag is, voelen we de drang om ons ertoe aan te zetten ze op te zoeken. Terwijl het verlangen om de beloning te zoeken afkomstig is van dopamine, komt het gevoel van plezier of euforie van het krijgen van de beloning voort uit het neurochemische effect van natuurlijke opioïden in de hersenen.
Tegenwoordig worden we in onze overvloedige wereld omringd door 'supernormale' versies van natuurlijke beloningen zoals verwerkt, calorierijk junkfood en internetpornografie. Deze appelleren aan de voorliefde van de hersenen voor nieuwigheid en het verlangen naar plezier met minder inspanning. Naarmate we meer consumeren, stijgen onze sensatiedrempels en ervaren we tolerantie of gebrek aan stimulatie van de vorige consumptieniveaus. Dit versterkt op zijn beurt onze behoefte aan meer intensiteit om ons zelfs tijdelijk tevreden te voelen. Verlangen verandert in vereiste. Met andere woorden, we beginnen het gedrag meer 'nodig' te hebben dan we het 'leuk vinden', omdat onbewuste, verslavingsgerelateerde hersenveranderingen de controle over ons gedrag overnemen en we onze vrije wil verliezen.
Andere sterk bewerkte, minder 'natuurlijke' beloningen zoals pure suiker, alcohol, nicotine, cocaïne en heroïne maken ook gebruik van het beloningssysteem. Ze kapen de dopamine-routes die bedoeld zijn voor de natuurlijke beloningen. Afhankelijk van de dosering kunnen deze beloningen een intenser gevoel van genot of euforie produceren dan bij natuurlijke beloningen. Deze overprikkeling kan ons beloningssysteem uit balans brengen. De hersenen zullen zich vastklampen aan elke stof of elk gedrag dat helpt bij het verlichten van stress. Onze hersenen zijn niet geëvolueerd om deze steeds toenemende belasting van het sensorische systeem aan te kunnen.
Vier belangrijke hersenveranderingen gebeuren in het proces van verslaving.
Eerst worden we 'ongevoelig' voor gewone genoegens. We voelen ons verdoofd door de alledaagse genoegens die ons vroeger gelukkig maakten.
De verslavende stof of het gedrag werkt met de tweede belangrijkste verandering, 'sensibilisatie'. Dit betekent dat we in plaats van plezier uit vele bronnen te genieten, te veel gefocust raken op ons object van verlangen of iets dat ons eraan herinnert. Wij geloven dat we er alleen maar voldoening en plezier door kunnen voelen. We bouwen tolerantie op, dwz we raken gewend aan het hogere niveau van stimulatie dat het ongemak van het terugtrekken ervan verlicht.
De derde verandering is 'hypofrontaliteit' of de verslechtering en verminderde werking van de frontale kwabben die helpen om gedrag te remmen en ons medeleven met anderen te laten voelen. De frontale kwabben zijn de remmen die het gedrag in de hand houden dat we moeten beheersen. Het is het deel van de hersenen waar we ons in de schoenen van anderen kunnen verplaatsen om hun standpunt te ervaren. Het helpt ons om samen te werken en een band op te bouwen met anderen.
De vierde verandering is het creëren van een ontregeld stresssysteem. Dit laat ons overgevoelig voor stress en gemakkelijk afgeleid, wat leidt tot impulsief en dwangmatig gedrag. Het is het tegenovergestelde van veerkracht en mentale kracht.
Verslaving is het gevolg van herhaald en steeds intensiever gebruik van een stof (alcohol, nicotine, heroïne, cocaïne, skunk enz.) Of een gedrag (gokken, internetpornografie, gamen, winkelen, junkfood eten) dat veranderingen in de structuur en het functioneren van de hersenen veroorzaakt. . Het brein van iedereen is anders, sommige mensen hebben meer stimulatie nodig dan anderen om plezier te ervaren of verslaafd te raken. De constante focus op en herhaling van een bepaalde stof of gedrag geeft de hersenen aan dat deze activiteit van vitaal belang is geworden om te overleven, zelfs als dat niet het geval is. De hersenen herordenen zichzelf om van die stof of dat gedrag een topprioriteit te maken en devalueren al het andere in het leven van de gebruiker. Het vernauwt de kijk van een persoon en vermindert de kwaliteit van leven. Het kan worden gezien als een vorm van 'overleren' wanneer de hersenen vast komen te zitten in een feedbacklus van herhaald gedrag. We reageren automatisch, zonder bewuste inspanning, op iets om ons heen. Daarom hebben we sterke, gezonde frontale kwabben nodig om ons te helpen bewust na te denken over onze beslissingen en te reageren op een manier die onze langetermijnbelangen bevordert en niet alleen onze kortetermijndoelen.
In het geval van verslaving aan internetpornografie, fluistert het zien van een laptop, tablet of smartphone een gebruiker dat plezier 'net om de hoek' is. Het anticiperen op beloning of verlichting van pijn drijft het gedrag. Escalatie naar sites die een persoon eerder 'walgelijk of niet overeenkomend met hun seksuele smaak' vond, komt vaak voor en wordt door de helft van de gebruikers ervaren. Een volledige verslaving in klinische zin is niet nodig om de hersenveranderingen te veroorzaken die de problematische mentale en fysieke effecten veroorzaken, zoals hersenmist, depressie, sociaal isolement, escalatie, sociale angst, erectiestoornissen, minder aandacht voor werk en een gebrek aan mededogen voor anderen.
Gewoonlijk achter elke dopamine-producerende activiteit aanzitten, kan dwangmatig worden door het veranderen van wat onze hersenen als belangrijk of saillant beschouwen voor zijn overleving. Deze hersenveranderingen beïnvloeden op hun beurt onze beslissingen en gedrag. Het slechte nieuws is dat het ontwikkelen van één verslaving gemakkelijk kan leiden tot verslaving aan andere stoffen of gedragingen. Dit gebeurt wanneer de hersenen de onttrekkingsverschijnselen proberen voor te blijven door een plezierige slag of een spurt van dopamine en opioïden van elders te zoeken. Adolescenten zijn het meest kwetsbaar voor verslaving.
Het goede nieuws is dat omdat het brein plastic is, we kunnen leren stoppen met het versterken van schadelijk gedrag door nieuwe te starten en oude gewoonten achter ons te laten. Dit verzwakt de oude hersenbanen en helpt nieuwe vormen te vormen. Het is niet eenvoudig om te doen, maar met ondersteuning kan het worden gedaan. Duizenden mannen en vrouwen zijn hersteld van verslaving en genoten van vrijheid en een nieuw leven.
Foto door Grzegorz Walczak en Brooke Cagle op Unsplash